Budowę kościoła i klasztoru Franciszkanów w Horyńcu (obecnie Horyniec-Zdrój) rozpoczął w 1703 r. Piotr Felicjan Telefus, a po przerwie w 1758 r. dokończył Mikołaj Stadnicki. Rok później wybudowano przylegający do kościoła klasztor. 2,5-metrowej grubości ściany kościoła i klasztoru oraz otaczające je kamienny mur i fosa, w przeszłości wypełniona wodą, świadczą o obronnym charakterze zabytkowego zespołu klasztornego.

Barokowa świątynia ma jedną nawę, do której przylega węższe prezbiterium, przykryte sklepieniem kolebkowym z lunetami. Wewnątrz warto zwrócić uwagę na stojącą w ołtarzu głównym, rokokową, pokrytą złotem rzeźbę patronki świątyni - Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. W ołtarzach bocznych XVIII-wieczne obrazy przedstawiają św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego Padewskiego. Łuk tęczowy, oddzielający nawę od prezbiterium, pokrywają oryginalne freski, powstałe w czasie budowy kościoła, natomiast polichromie w nawie z końca XIX w. są dziełem Jana Talabińskiego.